W przeszłości mężczyzna poddający się zabiegowi depilacji był zjawiskiem niezwykle rzadkim. Mało kto decydował się na to, aby depilować sobie klatkę piersiową, plecy, pachy czy inne miejsca. Dziś sytuacja jest całkowicie odmienna i coraz więcej mężczyzn decyduje się na depilację. Najczęściej panowie poddają się laserowemu usunięciu owłosienia.

Na depilację laserową decydują się panowie w różnym wieku – nie ma tutaj żadnej reguły. Najczęściej depilowanymi miejscami są plecy i pachy, ponadto wielu mężczyzn decyduje się na depilację brzucha, klatki piersiowej, karku, ramion, pośladków, twarzy czy nóg. Zainteresowaniem cieszy się też laserowe usuwanie owłosienia z innych miejsc.

Powodów, dla których mężczyźni decydują się na zabieg depilacji laserowej, jest wiele. Mogą to być kwestie zawodowe, estetyczne lub po prostu panująca moda. Laserowe usuwanie owłosienia wykonuje się kilkakrotnie w regularnych odstępach czasu. Ilość zabiegów zależy od części ciała, która jest depilowana.

Warto laserowo usunąć owłosienie, szczególnie wtedy, gdy jest ono dość gęste i rzuca się w oczy. Zabieg z użyciem lasera diodowego LightSheer™ XC jest bezpieczny, skuteczny i zapewnia trwałe efekty.

Istnieje wiele metod depilacji. Korzystanie z kremów do depilacji, wosku, golarki lub depilatora jest bardzo czasochłonne i nierzadko bolesne. Te sposoby nie dają trwałych efektów. Włoski prędzej czy później ponownie odrastają albo co gorsza – zaczynają wrastać w skórę, wywołując stan zapalny. Warto więc zastanowić się, czy nie zainwestować w depilację laserową.

Podczas depilacji laserowej cebulka włosa zostaje na trwałe uszkodzona. Z lasera wydostaje się wiązka światła, przenikająca w głąb skóry na ok. 2-3 mm. Tam pochłaniana jest ona przez ciemny barwnik włosa – melaninę. Pochłonięta energia zamienia się w energię cieplną, która na stałe niszczy cebulkę włosa.

W trakcie jednego zabiegu usunąć można 30% owłosienia, gdyż taka ilość włosów jest w fazie aktywnego wzrostu. Zabieg więc należy przeprowadzić kilkakrotnie.

Technologii laserowych pozwalających na depilację jest wiele. Może to być laser diodowy, rubinowy, tradycyjny z technologią IPL czy też aleksandrytowy. Różnica między nimi polega na rodzaju źródła światła i częstotliwości emitowanej wiązki świetlnej. Dobór technologii depilacji zależy od typu włosa i karnacji.

Studio Cosmetix oferuje zabieg depilacji za pomocą nowoczesnego lasera diodowego Lumenis LightSheer XC. Gwarantuje on skuteczne, bezpieczne i trwałe usunięcie włosów. Model XC, którym studio dysponuje, jako jeden z niewielu nadaje się do depilacji skóry opalonej i cer o ciemnej karnacji. Zaś dzięki zaawansowanym i unikatowym systemom chłodzenia końcówki lasera nie dochodzi do poparzeń i przebarwień.

Należy jednak pamiętać, że nie zawsze można poddać się zabiegowi depilacji laserowej. Kobiety w ciąży, a także kobiety cierpiące na bielactwo lub łuszczycę nie mogą sobie na to pozwolić. Podobnie jest z osobami, które mają problemy z przebarwieniami i zmianami skórnymi. Depilacji laserowej nie wykonuje się również u osób stosujących leki światłouczulające.

Czy warto zainwestować w zabieg laserowy? Oczywiście, że tak. Zamiast depilować lub golić nogi przez całe życie, zrobimy to w serii kilku zabiegów i mamy spokój na zawsze. Na dłuższą metę zaoszczędzimy zarówno dużo czasu, jak i pieniędzy.

Współcześnie niemal każdy człowiek ma świadomość tego, że twarz i resztę ciała należy chronić przed szkodliwymi promieniami słonecznymi. Z kolei świadomość tego, że włosy również trzeba chronić, jest znacznie mniejsza. Promienie słoneczne szkodzą nie tylko skórze, lecz także włosom.

Najprostszą metodą na ochronę włosów jest noszenie kapelusza lub chustki. Jednak może to spowodować, iż będzie nam bardzo gorąco w głowę. Dlatego też można spróbować innego rozwiązania – spryskania włosów specjalnym preparatem z filtrem UV.

Kiedy zamierzamy kąpać się w morzu lub na basenie, warto spłukać włosy wodą mineralną, aby zmniejszyć szkodliwe działanie soli lub chloru.

Przebywanie w słońcu z mokrymi włosami również jest szkodliwe, dlatego najlepiej pozwolić im schnąć w cieniu.

Po kąpieli do umycia włosów najlepiej zastosować delikatny szampon, a później nałożyć odżywkę lub maskę regenerującą.

Niejedna kobieta marzy o tym, aby mieć pełne, ponętne usta. Jak to zrobić, używając wyłącznie kosmetyków?

Jeśli nasze usta mają prezentować się atrakcyjnie, pierwszym krokiem, jaki należy podjąć, jest właściwa pielęgnacja. Każdego dnia na noc warto stosować ochronne pomadki, a od czasu do czasu wykonać delikatny peeling przy pomocy specjalnych preparatów lub zwykłej szczoteczki do zębów.

Efekt powiększonych ust zapewniają preparaty zawierające kolagen i błyszczyki z chili. Niemniej jednak błyszczyki z chili powodują początkowo pieczenie i nie każdej kobiecie metoda ta przypadnie do gustu.

Jeśli powyższe metody nie są zadowalające, można spróbować powiększyć usta optycznie. Są na to odpowiednie sposoby. Można np. nałożyć trochę białego, połyskującego cienia nad górną wargą. Spowoduje to, że górna warga będzie wydawać się znacznie pełniejsza.

Mając małe usta, nigdy nie malujmy ich ciemnymi kolorami, gdyż pogarszają one sytuację. Przy powiększeniu ust najlepiej sprawdzają się połyskujące odcienie z drobinkami. Załamują one światło, dzięki czemu usta wydają się większe.

Usta możemy też powiększyć optycznie przy odpowiednim użyciu szminki. Przed pomalowaniem nią ust należy wcześniej obrysować je konturówką. Obrys powinien być bardzo delikatny i wychodzić poza naturalną linię ust. Później cały kontur wypełniamy szminką. Należy pamiętać, aby kolor szminki idealnie pasował do koloru konturówki.

Powstanie Warszawskie rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 roku o godzinie 17.00. Wśród tych, którzy walczyli o niepodległość Polski i wolność wszystkich Polaków, znalazły się także kobiety. Ich dokładnej liczby nie znamy, prawdopodobnie było ich około siedmiu tysięcy lub więcej.

Udział kobiet w Powstaniu często jest marginalizowany i umniejszany. Należy jednak zaznaczyć, iż także one odegrały ogromną rolę w tej nierównej walce z okupantem i powinno się to podkreślać na każdym kroku.

Kobiety w Powstaniu Warszawskim były sanitariuszkami, kucharkami, zakonnicami, łączniczkami, minerkami (żołnierkami wyszkolonymi w zakresie minowania i rozminowywania) oraz peżetkami (to te, które należały do organizacji Pomoc Żołnierzowi). Nie zabrakło także kobiet – szeregowych żołnierzy, które walczyły z bronią w ręku (Magdalena Grodzka-Gużkowska była strzelcem wyborowym). Często także kobiety zastępowały mężczyzn z bronią. Sanitariuszki poświęcały się zostając przy rannych i umierających w szpitalach. Pozostawały przy rannych żołnierzach, nawet gdy dowiadywały się, że nadciągają niemieccy żołnierze. Wtedy to najczęściej wszyscy byli mordowani. Należy pamiętać również o zwykłych kobietach, które jako ludność cywilna wraz ze swoimi rodzinami na czas Powstania przeniosły się do piwnic. Właśnie tam cywile rodzili się i umierali w strasznych warunkach. Często nie mieli co jeść i pić. Wspierali oni powstańców jak tylko mogli. Życie w piwnicach było bardzo ciężkie, ciągły strach o życie swoich i najbliższych. Oni nie walczyli z wrogiem, lecz o przeżycie.

„Baśka – Bomba” (Barbara Matys-Wysiadecka) razem z dwiema koleżankami minerkami „Hanką” (Irena Grafowska) oraz „Izą” (Wanda Maciejowska) 18 sierpnia uzbroiły minę w budynku przy ul. Próżnej 3, który przylegał do ściany PAST-y. To, czego dokonały pomogło żołnierzom Batalionu „Kiliński” wedrzeć się do środka. Gdyby nie ich odważny czyn, zginęłoby znacznie więcej ludzi, a walka trwałaby dłużej. Była cała masa takich kobiet, o których obecnie nie wspomina się.

W Powstaniu walczyły także znane aktorki – Alina Janowska, Danuta Szaflarska, Irena Kwiatkowska oraz Helena Grossówna.

W chwili rozpoczęcia Powstania kobiet – żołnierzy Armii Krajowej było około 5 tysięcy. W czasie Powstania Warszawskiego były one głównie sanitariuszkami i łączniczkami. Kobiety stanowiły ponad 60% stanu w specjalnym plutonie łączności kanałowej. Nie zabrakło ich także w służbach sabotażu, kwatermistrzostwa, a także informacji i propagandy.

Heroiczna postawa kobiet zasługuje na ogromny szacunek i wdzięczność. Podjęły one decyzję o walce ramię w ramię z mężczyznami. Narażały one swe życie, zaś pojmane przez Niemców dzieliły los swoich kolegów, tj. przed plutonem egzekucyjnym, w więzieniach oraz obozach koncentracyjnych.

Kobiety w Powstaniu Warszawskim, niezależnie od tego, czy były sanitariuszkami, łączniczkami, kucharkami, radiotelegrafistkami, przewodniczkami kanałowymi, odznaczały się zdyscyplinowaniem, determinacją, zmysłem organizacyjnym i refleksem. W każde ich działanie wpisane było ryzyko. Wiedziały, że w każdej chwili może zakończyć się ich życie. Były żołnierzami wszystkich służb, a ich bohaterskie czyny w niebezpiecznych akcjach często odgrywały istotną rolę w powstańczym boju. Kobiety brały udział w walkach partyzanckich, sabotażu, dywersji oraz wywiadzie. Podejmowały się także ratowania skarbów kultury narodowej. Ponadto gromadziły dokumentację historii z tamtych czasów. Należy także zaznaczyć, iż również kobiety znały się na broni, materiałach wybuchowych, budowie szlaków kolejowych, konstrukcji mostów, czy też przepustów drogowych. Gdy zaszła potrzeba, niszczyły i naprawiały urządzenia telekomunikacyjne. Nie zabrakło także kobiet, które z narażeniem własnego życia pokonywały niezwykle niebezpieczne trasy, ponieważ została zerwana łączność radiowa, a Powstanie musiało zachować formę centralnie kierowanej akcji wojskowej.

Powstanie Warszawskie, po 63 dniach nierównej walki, zakończyło się klęską. Wymordowano 200 tys. mieszkańców, zaś stolica została zrównana z ziemią. Straciliśmy także elitę przywódczą i ogromną liczbę niezwykle ofiarnej młodzieży. Niezależnie o tego, jak my osobiście oceniamy Powstanie, wszystkim tym ludziom należy się szacunek i podziw. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni wzięli udział w niezwykle trudnej walce, która od początku była skazana na niepowodzenie. Jednak nadzieja na wolność i możliwość czynnego przeciwstawienia się okupantowi były silniejsze. Bez kobiet nie byłaby możliwa ani konspiracja przed 1 sierpnia, ani Powstanie. Same uczestniczki Powstania mówią o sobie niewiele, jaki i o nich mało się mówi. Jednak bez nich, ich wspomnień i relacji, obraz tamtych wydarzeń byłby niepełny.